Η καθυπόταξη στον "ορθολογισμό" και στο "ρεαλισμό". 

 

Ως φανατικός οπαδός του μέτρου και της ισορροπίας πιστεύω οτι η λογική πρέπει να συμβαδίζει πάντα με το συναίσθημα. Η λογική και το συναίσθημα είναι τα δύο κουπιά μίας βάρκας. Αν κάνεις κουπί μόνο με το ένα θα κάνεις κύκλους και δεν θα φθάσεις ποτε στον προορισμό σου. Αν λειτουργούμε μονο συναισθηματικά η ανάλυσή μας δεν θα είναι πλήρης, γιατί δεν θα βασίζεται σε δεδομένα και δεν θα συνδέουμε την αιτία με το αιτιατό. Αν λειτουργούμε μόνο με την λογική τότε θα είμαστε ψυχροί, απάνθρωποι, ανήθικοι. Μη σας κάνει έκπληξη το ανήθικοι· πολλές φορές αυτό που προστάζει η λογική, κατά μία άποψη, είναι κατά της κοινωνίας, κατά του κοινού καλού (π.χ. Σόιμπλε). Το ηθικό είναι αυτό που είναι λειτουργικό για τους πολλούς, για την κοινωνία, δηλαδή για καλύτερη λειτουργία της κοινωνικής ζωής.

Στον νεοφιλελευθερισμό το συνθετικό της ελευθερίας ειναι παντελώς αποπροσανατολιστικό. Κατά τη γνώμη μου είναι καταχρηστικό. Αυτή η ιδεολογική τάση δεν δύναται να περιέχει μέσα της τη λέξη ελευθερία. Η ελευθερία κατά γενική παραδοχή ειναι η μέγιστη αξία. Κυρίως είναι μία πνευματική κατάσταση που περιλαμβάνει το αυτεξούσιο, την έλλειψη κάθε εξωτερικού και εσωτερικού καταναγκασμού.

«Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον, Θουκυδίδης».

Και θελει ανδρεία όπως μας λεει ο Θουκυδίδης. (Μην παρεξηγηθώ, η ανδρεία είναι αρετή που μπορούν να την έχουν άνδρες και γυναίκες), διότι θέλει προσωπική βούληση, θελει τη δική σου περπατησιά.

Αυτο που υπαινίσσεται ο νεοφιλελευθερισμός, η ελευθερία για την οποία κόπτεται, ειναι ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει κανέναν έλεγχο, να μη βάζει κανένα φραγμό και να μην ασκεί κανέναν περιορισμό. Πού; Μα στις οικονομικές δραστηριότητες· περί αυτού πρόκειται. Ευαγγελίζονται την ελευθερία, ενώ στην πραγματικότητα από πίσω κρύβεται η ασυδοσία. Δηλαδη να κάνουν ότι προστάζει το προσωπικό όφελος αυτού που μπορει να το επιβάλλει. Όσον αφορά στον έλεγχο, οι νεοφιλελεύθεροι θέλουν να υπάρχει έλεγχος, αλλά αυτός ο έλεγχος να μην ασκείται από το κράτος, από την κυβέρνηση, η οποία ιδανικά τουλάχιστον, προστατεύει τους πολλούς, αλλά αυτός ο έλεγχος να ασκείται από τις εταιρείες, από ιδιωτικά κεφάλαια. Αυτό δηλαδή που πάει να γίνει με την παγκοσμιοποίηση και με την Ευρωπαϊκη ένωση. Στη συμφωνία για το υπερατλαντικό εμπόριο και τις επενδύσεις (ΤΤIP) υπάρχει πρόβλεψη (κλοζα) ότι αν μία κυβέρνηση αλλάξει ή εισάγει νέα νομοθεσία για να προστατέψει τους πολίτες της και αυτή η αλλαγή προκαλεί οικονομική βλάβη στην εταιρεία, τότε η εταιρεία δύναται να μηνύσει την κυβέρνηση και να απαιτήσει αποκατάσταση της ζημιάς. Αίσχος. Επιπλέον να υπενθυμίσω ότι την Κομισιόν δεν την εκλέγουμε, μπήκαμε σε μια δικτατορία με τη θέλησή μας.

Δεν προτείνω καθυπόταξη του εγώ στην Κομμούνα, ούτε όμως και καταστροφή και κατάρριψη του κοινού καλού, αφου όλα υπακούουν στο εγώ και στις προσωπικές μου φιλοδοξίες και το υπέρμετρο κέρδος και όφελος. Το προσωπικό όφελος δεν μπορει να γίνει το νέο "μέτρο". Καταρχήν προσκρούει στο προσωπικό όφελος του αμέσως διπλανού και μετά καταλήγουμε στο σημερινό πρόβλημα, που είναι ποιος θα επιβάλει το δικό του προσωπικό όφελος στον διπλανό του. Ετσι χάνουμε το μετρο, διαλύουμε την κοινωνία και αντί να εξελισσόμαστε σε ένα ανώτερο είδος επιστρέφουμε στους νόμους της ζούγκλας, στη βαρβαρότητα...

Μιχάλης Στεφανίδης

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 107 guests και κανένα μέλος