«Όλοι φοράμε μάσκες· κι έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας»

«Μισ τόν νδρα τόν διπλον πεφυκότα, χρηστόν λόγοισι, πολέμιον δέ τος τρόποις»

(Ελληνική Ανθολογία, βιβλίο 10, επίγραμμα 95)

(= μισώ τον διπρόσωπο / διπλοπρόσωπο άνθρωπο, υποκριτή - ανειλικρινή που είναι καλός στα λόγια, εχθρικός στις πράξεις)

 

«Πολλοί δρντες τά ασχιστα λόγους ρίστους σκέουσιν»

(Δημόκριτος, 470-370, Fragment 53α)

(= πολλοί εκτελώντας τις πιο αδιάντροπες, ανήθικες πράξεις καταγίνονται / ασχολούνται με τα πιο ωραία λόγια)

 

«Ὅρος συμφόρων καί ἀσυμφόρων τέρψις καί ἀτερπίη»

(Δημόκριτος, 470-370, Fragment 188, 2)

(= το όριο σ’ ό,τι ωφελεί και σ’ ό,τι βλάπτει είναι η ευχαρίστηση και η έλλειψη αυτής)

 

«Ἐν τῷ βίῳ, καθάπερ ἐν ὁδῷ μακρᾷ, δεῖ που καί ἀνάπαυσιν εὐσχήμονα εἶναι»

(Ιωάννης Στοβαίος, 5ος μ.Χ., “Ανθολόγιον” βιβλίο 2, κεφ. 31, §105)

(= στη ζωή, όπως ακριβώς και στη μακρινή πορεία, πρέπει κάπως να υπάρχει και μια αξιοπρεπής ξεκούραση / ανάπαυλα).

«Το πάθος να σώσεις τον κόσμο είναι σχεδόν πάντα το προσωπείο του πάθους να τον εξουσιάσεις»

(Xένρι Λιούις Μένκεν, 1880-1956, Αμερικανός Αρθρογράφος και Ευθυμογράφος)

«Όλοι φοράμε μάσκες· κι έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας».

(Έντιθ Σίτγουελ, 1887-1964, Βρετανίδα ποιήτρια)

 

―――――

 

«οδ᾽ὁποῖ᾽ ἀνήρ ἔννους τά καινά τοῖς πάλαι τεκμαίρεται, ἀλλ᾽ ἐστί τοῦ λέγοντος, εἰ φόβους λέγοι»

(Σοφοκλής, 496-406, “Οιδίπους Τύραννος” στ. 915-917)

(= και δεν [συγ] - κρίνει / συμπεραίνει, όπως κάνει ένας λογικός / συνετός / εχέφρων άντρας, τα καινούργια απ’ τα παλιά, αλλ’ εξαρτάται απ’ όποιον μιλάει, αν αυτός τον φοβίζει)

Η Ιοκάστη, μητέρα και σύζυγος του Οιδίποδα στο έργο του Σοφοκλή “Οιδίπους Τύραννος” στο Γ’ επεισόδιο (911-1085) προσφωνώντας τους άρχοντες της χώρας της, της Θήβας, λέει για τον Οιδίποδα τα παραπάνω σοφά και πάντα επίκαιρα λόγια.

σχόλιο: Μάθετε την πραγματική ιστορία που επιμελώς σας αποκρύπτουν ή παραποιούν και απορρίψτε τη συμβατική, την κατόπιν συμφωνίας των συμβαλλομένων, που σας παρέχουν αφειδώς, ψευδώς και ασυστόλως.

Διασταυρώνετε πάντοτε τις ιστορικές πηγές και μη γίνεστε έρμαια αυτών που σας τρομοκρατούν κινδυνολογώντας ή παραποιώντας την ιστορική αλήθεια.

«61: ν μέν γάρ τν Λουπερκαλίων ορτή, περί ἧς πολλοί γράφουσιν, ὡς ποιμένων τό παλαιόν εη, καί τι καί προσήκει τος ρκαδικος Λυκαίοις. Τν δεγενῶν νεανίσκων καί ἀρχόντων πολλοί διαθέουσιν ἀνά τήν πόλιν γυμνοί, σκύτεσι λασίοις τούς ἐμποδών ἐπί παιδιᾷ καί γέλωτι παίοντες· πολλαί δέ καί τῶν ἐν τέλει γυναικῶν ἐπίτηδες ὑπαντῶσαι παρέχουσιν ὥσπερ ἐν διδασκάλου τώ χεῖρε ταῖς πληγαῖς, πεπεισμέναι πρός εὐτοκίαν κυούσαις, ἀγόνοις δέ πρός κύησιν ἀγαθόν εἶναι»

(Πλούταρχος, 45-120, “Βίοι παράλληλοι”, Ιούλιος Καίσαρ, § 61)

(= Ήταν τότε η γιορτή των Λουπερκαλίων, για την οποία πολλοί γράφουν πως παλιά ήταν γιορτή των ποιμένων και μάλιστα έμοιαζε κάπως και με τα Λύκαια* της Αρκαδίας. Τη μέρα της γιορτής, αριστοκράτες νεαροί και πολλοί άρχοντες τρέχουν γυμνοί στους δρόμους της πόλης κι όποιους βρίσκουν μπροστά τους τους χτυπούν με τριχωτά δέρματα, για να γελάσουν και ν’ αστειευτούν. Πολλές επίσης απ’ τις γυναίκες των αρχόντων βγαίνουν επίτηδες να τους συναντήσουν και υψώνουν τα χέρια τους για χτυπήματα**, όπως στο διδασκαλείο. Πίστευαν πως αυτό έφερνε καλή γέννα στις έγκυες και έκανε τις στείρες να γεννούν παιδιά.

* Άλλωστε και Λουπερκάλια σημαίνει γιορτή του Λύκου, αφού στα λατινικά lupus σημαίνει λύκος.

** Θα ύψωναν τα χέρια και θα χτυπούσαν με τις παλάμες τους τις παλάμες του άλλου.

Ο πατέρας της ελληνικής Λαογραφίας Νικόλαος Πολίτης (1852-1921) αναφέρει πως τα αποκριάτικα έθιμα έχουν τις ρίζες τους στα Λουπερκάλια των αρχαίων Ρωμαίων που άρχιζαν την 15η Φεβρουαρίου και εόρταζαν τη γονιμότητα της γης και των ζώων.

Προφανώς δεν διάβασε τον ιστορικό Πλούταρχο (45-120) που μας παραδίδει την πληροφορία πως τα Λουπερκάλια έλκουν την καταγωγή τους από τα Λύκαια. Εορτή των Αρκάδων στο όρος Λύκαιον για να τιμήσουν αρχικά τον θεό Πάνα της Αρκαδίας και αργότερα τον Λύκαιον Δια. Ιδρυτής τους ήταν ο βασιλιάς Λυκάων ο γιος του αρχέγονου Πελασγού. Ήταν ο βασιλιάς της Αρκαδίας και ιδρυτής της πόλης Λυκόσ-ουρας < Λῦκος = φῶς + ὁρᾷ, που θεωρείτο η πιο παλιά πόλη στην κόσμο, που αντίκρισε ποτέ ο ήλιος. Σημειωθήτω ότι επί της εποχής του έγινε ο κατακλυσμός, από τον οποίο σώθηκαν ο Δευκαλίων < Δευκής = γλυκής + λς - λός = θάλασσα και η Πύρρα <πυρρός/πυρσός = η φωτιά. Τα δυο βασικά συστατικά του ανθρωπίνου είδους. Υπάρχουν πάρα πολλές αναφορές στα έργα του Πλουτάρχου για τα Λουπερκάλια, όπως Ρωμύλος, Νουμάς, Καίσαρ, Αντώνιος, αίτια ρωμαϊκα και ελληνικά και πολλών άλλων αρχαίων ιστορικών συγγραφέων, όπως του Διονυσίου Αλικαρνασσέως, του Αππιανού και του Νικολάου.

Επειδή τα Λουπερκάλια “θεωρείται” αρχαία ρωμαϊκή παγανιστική εορτή προς τιμήν του Πανός.

Lupercus = Λούπερκος ή Λυκαίος, επίκληση του Πανός.

Lupercal - alis =σπήλαιο του όρους Παλατίνου αφιερωμένου στον Πάνα, τον αντίστοιχο Ρωμαϊκό Φαύνο.

Οφείλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους σειρά και να τελειώνουμε μια και καλή με τις σκόπιμες παρτυμολογίες “δεινών” Γλωσσοκτόνων - γλωσσοφθόρων, που ενώ λόγω μεν (φαινομενικά) υποστηρίζουν την ελληνική γλώσσα, έργω δε (ουσιαστικά) την υποβαθμίζουν αποδομώντας την.

Η σημασία της λέξης Παγανισμός από “έγκυρα” λεξικά δίνεται ως ειδωλολατρία και πολυθεϊσμός. Ουδέν ψευδέστερον τούτου.

Οι Έλληνες ήταν ΙΔΕΟ-ΛΑΤΡΕΣ, αφού μοίρασαν όλες τις ιδέες τους σ’ όλο τον κόσμο και ΜΟΝΟ-ΘΕΪΣΤΕΣ, αφού ο Ζευς ήταν πατήρ τε θεών και ανθρώπων, κι οι υπόλοιποι θεοί ήταν διαφορετικές υποστάσεις - μορφές του ίδιου.

Υποστηρίζουν ότι παράγεται από το λατινικό paganus (από το pagus = χωριό, κώμη) μεταγενέστερο έγινε παγανός = ειδωλολάτρης, αρχική σημασία χωρικός, αγρότης, δηλαδή, «όχι στρατιώτης του Χριστού».

σχόλιο: λες και στρατιώτες ήταν μόνο οι αστοί, ενώ οι γεωργοί / χωρικοί που είναι και οι πιο αφελείς και πιο επιρρεπείς στη θρησκεία δεν ήταν ακόλουθοι - πιστοί του Χριστού.

Καθ’ ημάς παράγεται από το ρήμα πήγνυμι ή πηγνύω που σημαίνει μπήγω, στήνω, στηρίζω, στερεώ, παγώνω. Από το ρήμα αυτό παράγεται μια αλυσίδα λέξεων ελληνικών και ξένων όπως πάγος, πάγιος, παγιώνω, πάγκος banco, banca, Bank. Ακόμη και η ειρήνη pax στα Λατινικά, που σημαίνει σταθερή περίοδο ειρήνης.

Παγανός = ο ποιμήν, ο αγρότης (που σήμερα κλείνει την Ελλάδα) ο βοσκός, ο κτηνοτρόφος, είναι ο άνθρωπος που είναι στερεά, γερά δεμένος με τη γη του, που έχει μεγάλη συνοχή και πυκνότητα. Είναι ο παγός / πηγός = ο συμπαγής, σύμπηκτος, στέρεος, πυκνός, ο γερός, ο παχύς, ο ευτραφής. Αυτός που η συνοχή του εξασφαλίζεται από ισχυρούς και αδιασάλευτους δεσμούς.

* Μαινάς - άδος = από το μανία / μαίνομαι: η μαινόμενη, μανιώδης, η εμπνέουσα μανία, η βακχικώς ενθουσιώσα, Βάκχη.

* φαλλη-φόρια (ιερά) ή φαλλικά = εορτή του Βάκχου κατά την οποία περιέφεραν σε πομπή φαλλόν. Από τις φαλληφορικές πομπές και τα δημωδέστερα παίγνια και σκώμματα προήλθε η Κωμωδία.

Πέτρος Ιωαννίδης

Καθηγητής φιλόλογος του 2ου ΓΕΛ. Βούλας

Έπονται συγκλονιστικές αποκαλύψεις...

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 194 guests και κανένα μέλος