Ο συγγραφέας παρουσίασε τις φιλοσοφικές του θέσεις, αλλά τον επιθυμητό αγώνα του, να φέρει τη μάθηση και τη γνώση στο φώς

Πρόσφατα μου δόθηκε η τιμή να έχω συμμετοχή στην παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του κυρίου Τσαρδάκη «Όταν ο Αδάμ δάγκωσε το μήλο». Το βιβλίο με ενδιέφερε προσωπικά, γιατί το κείμενό του αναφερόταν στο επίμαχο, αλλά και τόσο ευαίσθητο θέμα που αφορά τις θρησκείες. Και από την παρουσία ενός ανήσυχου ακροατηρίου, ανέμενα με ανυπομονησία να ακούσω γνώμες και ενστάσεις, να προβάλλονται στη συζήτηση που ήθελε επακολουθήσει. Πλήν άλλως οι θεοί έδοξαν όταν οι ένθερμοι ακτιβιστές, οι υπέρ της Υδρούσας εισόρμησαν και διέκοψαν, προβάλλοντες ότι ο παρασχεθείς χρόνος για τον «Αδάμ» είχε ήδη στερέψει προς όφελος της νησίδος.

Αλλά κοντός ψαλμός, αλληλούια.

Εν αρχή δίπλα στο ‘’βηματικό’’ τραπέζι, χαμογελαστή ορθία σωματικά αλλά και πνευματικά, ανυψώθη η κυρία Άννα Μπουζιάνη, ήγουν ο ακρογωνιαίος λίθος της ‘’Εβδόμης΄΄ και βλοσυρή άρχισε να κανοναρχεί, να συντονίζει και όχι μόνο. ‘’Κραδαίνουσα φωτογραφικήν ψηφιακήν μηχανήν ‘’, απαθανάτιζε τα πάντα και τους πάντας.

Πρώτος κατά σειρά, προλόγησε ο εκδότης, γνωστός κύριος Κώστας Βενετσιάνος, χωρίς δε να χάσει την ευκαιρία κατέθεσε σε δημόσια διακήρυξη, την περί Θεού άποψή του. Βέβαια δεν παρέλειψε και μια σύντομη ιστορική αναδρομή στη θρησκευτική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά και στη συνεχή συγκρουσιακή της πορεία προς τη γνώση. Ακόμη αναφέρθηκε στην κεντρική ιδέα του παρουσιαζόμενου βιβλίου.

Τρίτος ήρθε στη σειρά για να μιλήσει ήρθε ο κύριος Μήλιος, ο οποίος αναφέρθηκε στις διαπροσωπικές συνδέσεις που είχε και εξακολουθεί έχει με τον συγγραφέα και εξεθείασε σε γενικές γραμμές, το κείμενο του φιλοσοφικού του στοχασμού. Τέταρτος στο βήμα ανέβηκε ο συγγραφέας κύριος Τσαρδάκης, γνωστός από τις πολλές κοινωνικού και φιλοσοφικού περιεχομένου δημοσιεύσεις του. Αυτός γύρισε και πορεύτηκε στο σχετικό ιστορικό παρελθόν, θυμήθηκε δε τους υπερασπιστές της επιστημονικής αλήθειας, στη μάχη που έδιναν εναντίον προς τους αμφισβητίες και λάτρεις της ευνουχισμένης γνώσης. Θυμήθηκε την χρονική ανέλιξη του ευρωπαϊκού πνεύματος, τους επιστήμονες μελετητές   που στάθηκαν μπροστά στο δογματικό κατεστήμενο της θρησκευτικής και άλλης εξουσίας και οι οποίοι μίλησαν, αλλά και πολλές φορές έσκυψαν το κεφάλι τους, απλά για να το διασώσουν. Ο συγγραφέας συμπλήρωσε το λόγο του με τα περιεχόμενα στο κείμενο του βιβλίου του και παρουσίασε τις φιλοσοφικές του θέσεις και τα ‘’πιστεύω’’ του, αλλά τον επιθυμητό αγώνα του, να φέρει τη μάθηση και τη γνώση στο φώς, επάνω από την προκατάληψη και τον σκοταδισμό, μα πάντοτε τον σεβασμό στις απόψεις του ετέρου.

Σαν δεύτερο κατά σειρά, ο λόγος είχε ήδη δοθεί σε εμένα τον υποφαινόμενο. Γρήγορα έθεσα προ του κοινού τα καίρια ερωτήματα, τα οποία προβάλλονται από τον συγγραφέα στο εν λόγω πόνημα του, όπως π.χ. για την «Περί του Θεού Ιδέα», ο οποίος από τα πανάρχαια κιόλας χρόνια έχει καταστεί το απόλυτο σημείο αναφοράς, κατέχει δε και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, στον συσχετισμό της κλίμακας Θεός-Φύση-Ανθρωπος, και η οποία κλίμακα κανονίζει όλη την εξελικτικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού. Ακόμη ότι στις σελίδες του βιβλίου προβάλλεται εν εκτάσει και αποτιμάται η ‘’Θρησκεία’’, και αναλύεται η έννοια της ‘’Ουτοπίας΄΄, η οποία ευπρόσδεκτα ή και σκόπιμα κυριαρχεί στον καθημερινό μας βίο.

Ότι αναλύει τον Πλατωνικό δυϊσμό ψυχής και σώματος, αλλά και την αντίστοιχη αριστοτελική και Χεγκελιανή ταύτιση της εσωτερικότητα της, σαν μια φυσική υπόσταση που συνάπτεται και ενυπάρχει με ένα σώμα. Ακόμα ότι ο συγγραφέας προβαίνει σε αναφορά για την προβολή του θανάτου ως φόβητρο υποταγής από τις θρησκείες και την απειλή του έσπευσε να προβάλλει ο όψιμος στον Χριστιανισμό Παύλος, σε αντιπαράθεση της Επικούρειας θέσης, κατά την οποία ότι ο θάνατος δεν πρέπει να φοβίζει κανένα, γιατί αυτός ποτέ δεν συνυπάρχει με τη ζωή.

Αμέσως μετά τον λόγο του συγγραφέα που όπως ανέφερα, μίλησε τελευταίος, το βήμα δόθηκε για συζήτηση στους ακροατές. Πρόλαβαν και μίλησαν σε βαθύ λόγο, ο φίλος μου κύριος Αλέξανδρος Φίσσερ, άλλοτε ηγετικό στέλεχος της Υπηρεσίας Πολιτικής αεροπορίας και με επιστημονική πραγματογνωμοσύνη επάνω στα αεροπορικά ατυχήματα, ο συνάδελφος εν τη ιατρική, παιδιάτρος κύριος Ηλίας Κουτσουλιέρης και τέως Διευθυντής Κλινικής στον Τζάνειο νοσοκομείο, ο κύριος Φαίδων Φιορεντζής, ο πολύς εν τη φιλοσοφία και γνωστός από τις πνευματικές διοργανώσεις του στη Βάρκιζα. Αλλά παρόντα ήσαν και τα Μέλη του πνευματικού Συλλόγου «Αττικός» της Γλυφάδας, όπως ο κύριος Κοντούλης, η κυρία Κάκαρη η κυρία Μωσιάδου και ο κ. Μαλτέζος, που ενώ θα ήθελαν δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, διότι διεκόπη όπως προανέφερα η παρουσία. Βέβαια το παρών έδωσαν οι εμφανίσεις, πολιτικών και δημοτικών αρχόντων, άλλες φευγαλέες και άλλες ουχί, αλλά εν πάση περιπτώσει εν σιγή αδιαφορίας.

Προτού κλείσω όμως τα άρθρο μου θα προβώ σε αντίλογο προς τος συγγραφέα όσον αφορά τη θέση του στη χριστιανική θρησκεία, απλά σε ρόλο παρηγορητικό. Προς τούτο θα αντιπαραθέσω τη γραφή του μαρξιστή και επιφανούς ιστορικού Νίκου Σβορώνου (Επισκόπηση Ελληνικής Ιστορίας), η οποία μας μαθαίνει τα παρακάτω:

«Η άλωση της Κωνσταντινούπολης είχε αναστείλει τις προσπάθειες για κάθε πνευματική ζωή, χωρίς όμως να τις καταστρέψει. Η Εκκλησία όταν πέρασε το πρώτο χτύπημα της κατάκτησης, θα συνεχίσει το έργο της ανασυγκρότησης της πνευματικής ζωής των Ελλήνων. Παρά τις διαμάχες ανάμεσα στο Πατριαρχείο και στην κάστα των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, η Εκκλησία παραμένει σε όλη την περίοδο του 15ου ως το τέλος του 17ου αιώνα, η κατευθυντήρια δύναμη του ΄Εθνους.   Επικεφαλής της αντίστασης σε όλες τις μορφές της, εργαζόμενη για το σταμάτημα των εξισλαμισμών, συμμετέχοντας σε όλες τις εξεγέρσεις ακόμα και διευθύνοντάς τες (έχει δε να δείξει μεγάλο αριθμό νεομαρτύρων που είναι σύγχρονα και ήρωες της χριστιανικής πίστης και της εθνικής αντίστασης) ρυθμίζει επίσης την πνευματική ζωή.»

Αυτά για να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Όσον δε αφορά την «περί Θεού γνώση» ενθέρμως συνιστώ το βιβλίο του καθηγητή της φιλοσοφίας Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου «Εισαγωγή στη Φιλοσοφία» όπου στον τέταρτο τόμο γίνεται εκτεταμένη ανάλυση στην φιλοσοφία της Θρησκείας, της Μεταφυσικής και της Ιστορίας. Για όποιον δε επιθυμεί έχω μεγάλη βιβλιογραφία και όχι δογματική.