• τρόικα
• Ευρωπαϊκή Ενωση
• χρέος
• μνημόνια

Οι ελπίδες μπορεί ν’ αποδειχθούν υπερβολικές.

Η ανάκαμψη μπορεί ν’ αργήσει.

Μπορεί κάποιοι να μην τολμήσουν και κάποιοι, “ρεαλιστές”, να προσπαθήσουν ακόμη και να ωφεληθούν!

Ενα δεν μπορεί κανείς ν’ αμφισβητήσει: τη λαϊκή βούληση του 80% τουλάχιστον του ελληνικού λαού για αξιοπρέπεια, για εθνική ανεξαρτησία, για εθνική κυριαρχία εκφραζόμενη από την εντολοδόχο κυβέρνηση και από τη νέα Βουλή.

Αυτή η εντολή ΔΕΝ είναι ψευδαίσθηση. Είναι η υπαρκτή πραγματικότητα που δεν δικαιούται κανείς ν’ αγνοεί.

Ετσι θεωρούμε εύλογη τη δήλωση του Μανώλη Γλέζου, που τάραξε τα νερά της “Λίμνης των Κύκνων” ώστε να μην καταλήξει σε τέλμα, έλος επώασης και ανάπτυξης “ανωφελών και επικίνδυνων κουνουπιών”. Εάν η “συγγνώμη” του Γλέζου είναι υπερβολική ίσως, δεν δικαιούμαι να τον κρίνω. (κι ας μην το έλεγα εγώ, ακόμη). Ουδείς δικαιούται. Η υπερβολή, η ακρότητα, το υπέρμετρο είναι το χαρακτηριστικό των ηρώων. Πόσοι “΄ρεαλιστές”, φυσιολογικοί άνθρωποι, που τόλμησαν να τον κρίνουν, θα κατέβαζαν τη ναζιστική σβάστικα από την Ακρόπολη;

Αλλά τί δήλωσε από τις Βρυξέλες, στις 22/2, ο Μανώλης Γλέζος και ανάρτησε στην ιστοσελίδα της “Κίνησης Ενεργών Πολιτών” (ΚΕΠ);

ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

«Η μετονομασία της Τρόικας σε θεσμούς, του Μνημονίου σε συμφωνία και των δανειστών σε εταίρους όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζει την προηγούμενη κατάσταση. Δεν αλλάζεις, βέβαια και την ψήφο του Ελληνικού Λαού στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015. Ψήφισε αυτό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ: Καταργούμε το καθεστώς της λιτότητας, που δεν αποτελεί μόνο στρατηγική της ολιγαρχίας της Γερμανίας και των άλλων δανειστριών χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά και της Ελληνικής ολιγαρχίας. Καταργούμε τα Μνημόνια και την Τρόικα, καταργούμε όλους τους νόμους της λιτότητας. Tην επομένη των εκλογών, με ένα νόμο, καταργούμε την Τρόικα και τις συνέπειές της. Πέρασε ένας μήνας και ακόμα η εξαγγελία να γίνει πράξη. Κρίμα και πάλι κρίμα.

Απ’ την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ απ’ τον Ελληνικό Λαό διότι συνήργησα σ’ αυτή την ψευδαίσθηση. Πριν όμως προχωρήσει το κακό, πριν είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε. Πριν απ’ όλα, τα μέλη, οι φίλοι και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, σε έκτακτες συνελεύσεις, όλων των βαθμίδων των οργανώσεων, να αποφασίσουν αν δέχονται αυτή την κατάσταση.

Μερικοί υποστηρίζουν, πως σε μια συμφωνία πρέπει κι εσύ να υποχωρήσεις. Κατ’ αρχήν ανάμεσα σε καταπιεστή και καταπιεζόμενο δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, όπως ακριβώς ανάμεσα στον σκλάβο και στον κατακτητή, λύση είναι μόνο η Λευτεριά.

Αλλά κι αν δεχτούμε αυτόν τον παραλογισμό, ήδη οι παρχωρήσεις που έκαναν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις με την ανεργία, τη λιτότητα, την φτώχεια, τους αυτόχειρες, ξεπερνούν κάθε όριο υποχώρησης.

Βρυξέλλες, 22.2.2015»
Μανώλης Γλέζος

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ - Κώστας Βενετσάνος

“Οποιος μ’ αγαπάει με κάνει και κλαίω”, έλεγε η γιαγιά μου· “με μαλώνει για το καλό μου”. Είναι εκείνο που έλεγε ο Επίκουρος: “Πρέπει να υπομένουμε καρτερικά τους μικρούς πόνους, αν είναι αναγκαίοι για ν’ απολαύσουμε μεγαλύτερες ευχαριστήσεις (ηδονές)”.

Αλλοίμονο, αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις. Ισως έπρεπε να ήταν και περισσότερες (και είναι οι περισσότερες υποβόσκουσες αντιδράσεις).

Το μοντέλο “όσα κάνει η ομάδα μας, καλώς καμωμένα”

πρέπει να τελειώσει, γιατί είναι καταστροφικό.

Εξ’ άλλου οι εύλογες αντιδράσεις χτίζουν διαπραγματευτικά ερείσματα.

Αλλού είναι το “λάθος”, που το δικαιολογεί η ανάγκη του χρόνου ανάσας: Εχουμε παρασυρθεί και “παίζουμε” στο δικό τους γήπεδο, με δικούς τους κανόνες και δικο τους “διαιτητή”, το δικό τους “παιχνίδι”. (Οι συμφωνίες, οι δεσμεύσεις, τα χρέη, οι “θεσμοί”, τα κοινοβούλια, οι...δόσεις, γι’ αποφυγή του στερητικού συνδρόμου).

Το δικό μου γήπεδο, το δικό μου τερέν (άρα άλλο “παιχνίδι”) είναι η εθνική κυριαρχία! Η ανεξάρτητη κρατική οντότητα.

Καμμιά “συμφωνία” ΔΕΝ μπορεί να την καταργήσει, γιατί κανένας δεν έχει τέτοια εξουσιοδότηση, αφού κανένας δεν δικαιούται να του τη δώσει, δεν έχει την πρόθεση να του τη δώσει και ΔΕΝ του την έχει δώσει.

Οι κυβερνήσεις δεσμεύουν τους λαούς, γι’ αυτά που οι Λαοί συμφωνούν ξεκάθαρα. Οχι με απάτες, εκφοβισμούς κι εκβιασμούς.

Αλλως δεν είναι συμφωνίες, είναι συνθηκολόγηση ήττας.